In The Servant zie je een kelner die in de achtergrond, in de coulissen, door een ruimte beweegt met een plateau waarop twee glazen staan.

De man draagt een uniform dat zijn rol in de omgeving waarin hij vertoeft, duidelijk maakt aan de gasten.
Je hoeft hem niet te kennen, hij is geen gast, geen ‘persoon’. Zijn functie is net om zo min mogelijk zichtbaar te zijn, de gasten te bedienen zonder hen te storen of tekort te doen.
Hoe meer onzichtbaar hij is, hoe beter. Dat is zijn taak, een achtergrondfiguur zijn, zijn persoonlijkheid uit te wissen en te dienen.

Het werk gaat over het vervullen van de dienende rol in het algemeen en het uitwissen van de persoonlijkheid, het opgaan in de massa.

De inspiratie kwam door de veranderde houding van de overheid naar de bevolking toe en het verlies van het persoonlijk contact in de maatschappij in het voordeel van het uniforme.

Politici zijn dienaars van het volk, staan ten dienste van het volk. Maar de laatste jaren zie je meer en meer een omkering; namelijk dat aan de bevolking gevraagd wordt het land te dienen via opofferingen en collectieve engagementen (klimaat, zonnepanelen enz, slimme meters, elektrisch rijden, massavaccinatie, mondmaskerplicht, lockdowns, thuiswerken, oproepen tot burgerdienst, legerdienst enz…).

Je ziet een overheid die graag en meer teruggrijpt naar een technocratische aanpak. In de maatschappij zie je top down een ontwikkeling naar ontmenselijking, letterlijk via computers, AI, robots, camera’s met gezichtsherkenning, controle… en in de benadering van de bevolking via een afstandelijke behandeling van mensen door one size fits all maatregelen waardoor persoonlijke noden moeten wijken voor een eerder uniforme afstandelijke aanpak en het onpersoonlijke meer op de voorgrond treedt.

Tegelijk is er een grote kloof ontstaan tussen de bevolking die zich vervreemd voelt van de politiek en politici die steeds meer de belangen van de elite en het grote geld bedienen, ipv dienaren te zijn van het volk.